Sinds de synopsis bekend is geworden van Operatie Siggy en Luc een tekening heeft gepost, werkt mijn brein overuren over hoe en wat het album kan zijn en zal worden.
Dus ik heb besloten om de komende maanden (dit is wel een project wat tijd in beslag gaat nemen) eens in de twee weken op woensdag een hoofdstuk te plaatsen. (Ik kon het zelf ook niet geloven, het paste allemaal niet in 1 hoofdstuk.) Mijn gok is dat het uit 5 hoofdstukken gaat bestaan, maar mijzelf kennende kan dat ook nog eens meer worden.
 |
| Schets van Luc Morjaeu voor Operatie Siggy, nr 345 |
Weet wel, als je dit later leest dan nu - 4-4-18 - dat ik niet zo veel had om mee te beginnen. Het enige wat ik had was de tekening (zie rechts en link) en de samenvatting, meer niet.
Kans bestaat dat ik dus tijdens het verhaal nog een paar dingen ga veranderen in de nieuwste hoofdstukken, maar met de snelheid waarop alles wordt 'gelekt' denk ik niet dat ik dit snel zal veranderen.
Veel plezier en nu nog iets meer dan 5 maanden wachten!
xxx'jes
Eszie
Operatie Siggy, Eszie's way
Hoofdstuk 1
Het was een rustige lentedag. Terwijl Sidonia in de woonkamer bezig was met de grote schoonmaak, waren Suske en Wiske naar zolder gevlucht. Sidonia was het ondertussen wel gewend en ze vond het ook niet erg. Dat betekende dat ze dan minder snel gestoord zou worden tijdens het schoonmaken en misschien was er dan nog een kleine kans dat Suske en Wiske de zolder zouden opruimen.
Sidonia keek naar de klok. Ze was de hele middag al bezig geweest met de keuken en vond dat ze nu wel een kopje thee had verdiend. Want wat zou hard werk zijn als je er geen beloning voor zou krijgen?
Nadat ze eenmaal thee had gezet, liep ze naar de woonkamer. Sidonia hoorde wat gestommel op zolder; het klonk bijna alsof Wiske oude hakken van haar had gevonden en ze nu aan het uitproberen was.
Heel even schoot er een gedachte door Sidonia’s hoofd. Het was lang geleden dat Suske en Wiske bij haar kwamen. En sindsdien kon ze niet meer zonder het geluid van de kinderen. Het gestommel als ze weer eens iets overhoop haalden, de gezellige verhalen na een schooldag of een avontuur en zelfs de ruzies die ze soms hadden. Het zou vreemd zijn als dat allemaal zou verdwijnen.
Nee, zo snel zou dat niet gebeuren. Suske en Wiske waren nog jong en vonden het heerlijk om bij hun tante te zijn, ook al moesten ze van tijd tot tijd ook huishoudelijke klusjes doen.
Er klonk nog meer gestommel van zolder. Heel even had Sidonia het gevoel dat ze in moest grijpen, maar het klonk eerder alsof de aanstichter naar beneden kwam.
En inderdaad, niet veel later stond Wiske voor haar neus. Ze had een oude platenhoes in haar hand en ze droeg iets wat Sidonia al een lange tijd niet meer had gezien. Iets waarvan Sidonia hoopte om het eigenlijk nooit meer te zien.
“Tante, je wilt niet weten wat we allemaal op zolder hebben gevonden!”
“Ik denk dat ik al weet wat je hebt gevonden.” fluisterde Sidonia. Ze kon het niet geloven; ze wilde het niet geloven.
Suske kwam bij Wiske staan. “We hebben wat oude spullen van je gevonden waar je nooit eerder over hebt gepraat.” zei Suske.
“En we willen zo graag weten wat dit allemaal te betekenen heeft!” zei Wiske enthousiast. Ze liet de oude platenhoes aan Sidonia zien. “We vonden deze hoes en de kleren die er op stonden. Waarom sta je op de hoes en wie is Siggy?”
Sidonia gaf Wiske een kleine glimlach. “Dit is uit de tijd dat jullie nog niet bij mij waren. Ver ervoor zelfs. In mijn jeugd was ik zangeres en was mijn artiestennaam Siggy. Tijdens mijn zangcarrière heb ik enkele platen weten te maken.”
Wiske’s mond viel open en Sidonia grinnikte even. “Ja, Wiske, ik had een ander leven voordat jij en Suske bij mij kwamen wonen. Een compleet ander leven. Ik heb een tour gedaan en had een flink aantal fans.”
“En dit doosje?” vroeg Suske voorzichtig. Hij liet een oud juwelendoosje zien en opende het. In het doosje zat een ring.
Sidonia slikte. Ze had het ooit weg willen doen, maar had er nooit de moed voor. “Met het grote aantal fans kwamen ook een aantal aanbidders. Vele vroegen me ten huwelijk in een brief, maar daar schonk ik nooit aandacht aan. Voelde me ook te jong om te binden. Totdat…”
“Totdat wat?”
Sidonia keek de nieuwsgierige Wiske aan. “Totdat ik een brief kreeg van een jonge man. Hij had een prachtige brief geschreven en ik was naar hem benieuwd. Ik had hem teruggeschreven dat ik hem graag wilde ontmoeten en kort erna hadden we elkaar ontmoet.”
“En hij heeft je ten huwelijk gevraagd.” zei Wiske met een grote glimlach. “Waarom heb je dat ons nooit verteld? Dat is toch fantastisch… Auw…waarom…”
Suske had Wiske aangestoten en Sidonia kende zijn blik. Het was een blik die Wiske vertelde om rustig af te wachten en hun tante haar redenen had om dit niet eerder te vertellen.
“We waren drie maanden samen wanneer hij me ten huwelijk vroeg.” begon Sidonia. “Ik weet dat we niet zo lang samen waren, maar het voelde altijd goed om samen te zijn. Vrijwel meteen na zijn aanzoek zijn we aan de slag gegaan met alle voorbereidingen. Mag ik…” Sidonia stak haar hand uit naar Suske, die haar het doosje gaf. Voorzichtig haalde ze de ring uit het doosje. Ze plaatste het rond haar ringvinger en bekeek de grote diamant die er op zat. Ze had de steen altijd te groot gevonden, het was vaak onpraktisch. Maar het ging voornamelijk om het gebaar. “De ring was een familie erfstuk en hij had geen familie meer. Het was een teken van ware liefde volgens hem.”
De ring nam haar ook weer terug naar die bijzondere avond. Hij had een goede vriend zo ver gekregen dat hij zijn restaurant opende, alleen voor hun twee. In het prachtige kaarslicht had hij haar ten huwelijk gevraagd.
“Tante…”
Wiske’s stem begon bij Sidonia door te dringen en Sidonia keek verstoord op.
“Wat is er toen gebeurd?” vroeg Wiske voorzichtig.
“Onze trouwdag kwam en terwijl ik in de kerk stond te wachten, was hij weg. Iedereen was er. Mijn familie, mijn vrienden, zijn vrienden… Maar de bruidegom besloot nooit te komen.”
Sidonia slikte en voelde een traan langs haar wang rollen. Na al die jaren deed het nog steeds pijn dat hij haar bij het altaar heeft laten wachten. Ze plaatste de ring weer terug in het doosje en stond op.
“Hij heeft zich nooit meer laten zien en ik heb ook nooit meer iets van hem gehoord. Ik was gebroken na wat hij me had aangedaan. Mijn producer gaf me enkele weken om er weer boven op te komen, maar het is me nooit helemaal gelukt. Mijn stem werd slechter, ik kon geen vrolijke, romantische liedjes meer zingen en had er ook geen zin meer in. Hij had er voor gezorgd dat ik nergens meer zin in had en ik besloot om alles te laten vallen.”
Kwaad veegde Sidonia haar tranen weg. Hij verdiende geen tranen meer, niet na al die jaren.
“Heb je nog geprobeerd om naar hem te zoeken?” vroeg Wiske ineens. “Misschien is er iets gebeurd…”
Sidonia schudde haar hoofd. “Ik wilde er nooit meer aan denken. Daarom lagen die spullen op zolder. Ik wilde niet meer herinnerd worden aan mijn zangcarrière of aan mijn verloving met hem. En ik wil hem nog steeds niet zien.” Sidonia slikte haar tranen weg en keek naar Suske en Wiske. “Ik heb even frisse lucht nodig. Het zal niet lang duren.”
Suske en Wiske knikten. “Wil je de spullen weer weg hebben?” vroeg Suske.
“Laat ze maar staan. Ik berg ze zelf weer op.”
Met die woorden liep Sidonia naar buiten. Ze kon alleen maar hopen dat de lentezon haar vervelende herinneringen konden wegnemen en nooit meer aan dit voorval herinnerd kon worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten